کنوانسیون های بین المملی

برای فعالیت در هر حوزه ای نیاز است تا یکسری قوانینی وضع شود. وجود این قوانین باعث می شود تا کارها با نظم خاصی انجام شود و از انجام کارهای غیرقانونی خودداری شود. در پست های گذشته درباره برخی از واژه های پرکاربرد در حوزه حمل و نقل نظیر فورواردها و متصدیان حمل و نقلی صحبت کردیم و به بیان برخی از قوانین حوزه حمل و نقل و به خصوص حمل و نقل ریلی پرداختیم. در ادامه قصد داریم به بیان قوانین حمل و نقل بین المللی موجود بپردازیم.

قوانین حمل و نقل بین المللی

از آنجایی که حمل و نقل بین المللی شامل حمل کالا به کشورهای مختلف می باشد، نیاز است تا رفتار سازمان ها و شرکت های درگیر در حوزه واردات و صادرات یک کشور با ارگان های کشورهای دیگر هماهنگ باشند. بنابراین تمام کشورها برای تسهیل مبادلات و امور حمل و نقلی قوانینی را وضع کرده اند که آنها را در قالب کنوانسیون های مختلف به ثبت رسانده اند.

این قوانین کاملا متفاوت با قوانینی است که در داخل کشورها وضع می شود. به طور مثال در داخل کشور خودمان و توسط سازمان هایی که وظیفه نظارت بر حمل و نقل را دارند، قوانینی تحت عنوان قوانین گمرکی وضع شده است که در داخل کشورمان لازم الاجراست.

در حوزه بین الملل بیش از 60 کنواسیون نوشته شده تا فرآیندهای حمل و نقلی بر اساس آنها صورت بگیرند. این کنوانسیون ها به تایید کشورهای مختلف رسیده اند و در حوزه بین الملل باید اجرایی بشوند. در ادامه به بررسی برخی از کنواسیون های مهم خواهیم پرداخت.

کنوانسیون TIR

این کنوانسیون مخفف عبارت Transpor Internationaux Routiers می باشد. در اصل از یک عبارت فرانسوی Transport International par la Rout برگرفته شده است. در این کنواسیون ذکر شده است که وسایل نقلیه‌ی کشورهای عضو این کنوانسیون در مرز کشورها مورد بازرسی قرار نگیرند و نیازی به طی کردن مراحل کمرگی در مرزها را ندارند، همچنین نیازی به پرداخت عوارض و باقی هزینه هایی که در یک فرآیند حمل و نقلی به کشور ثانویه پرداخت می شود نیست. البته در موارد خاص و مشکوک امکان بازرسی محموله ها وجود دارد و بازرسان می توانند به بررسی محموله های درحال حمل بپردازند. این کنوانسیون از سال 1949 میلادی به اجرا درآمده است و بارها مورد تجدیدنظر و اصلاح قرار گرفته است. در حال حاضر در تمام کشورهای اروپایی، شمال آفریقا، در بخشهایی از آسیا و خاورمیانه این کنوانسیون در حال اجرا می باشد. کشورهایی مانند آمریکا و کانادا و برخی از کشورهای آمریکای جنوبی نیز عضو این کنوانسیون هستند.

هدف از ایجاد این کنوانسیون، تسریع در فرآیند ترانزیت کالاها می باشد. به طور مثال در حمل و نقل بین المللی جاده ای، هر وسیله ای در مرز ورودی کشور جدید باید با توجه به قوانین موجود در آن کشور مورد بررسی و بازبینی قرار بگیرد و از صاحب کالا یا صاحب شرکت حمل و نقلی سپرده نقدی یا ضمانت نامه ای دریافت می شود و متعهد می شوند، کالا را تا موعد مقرری که در مدارک ترانزیتی ذکر شده است از کشور خارج کند. این تشریفات و کاغذبازی های گمرکی باعث تاخیر در برنامه های حمل و نقلی یک شرکت می شود و برای شرکت های حمل و نقلی هزینه های اضافی ایجاد می کند. به همین جهت، برای سهولت در ترخیص کالاها این کنوانسیون نگارش شد تا وسایل نقلیه بتوانند بدون انجام این تشریفات و تنها با در دست داشتن مجوز مربوط به کنوانسیون TIR فرآیند حمل و نقلی را به اتمام برسانند.

کنوانسیون CMR

این کنوانسیون شامل مجموعه ای از قوانین نظارتی می باشد که وظیفه نظارت بر روابط بین حمل کننده، فرستنده و گیرنده را دارد. این کنوانسیون در روش های حمل و نقلی جاده ای اجرا می شود. در روش های حمل و نقل ترکیبی نیز قابلیت اجرائی شدن را داراست بجز در مواقعی که کالا از وسایل نقلیه جاده ای تخلیه شده باشد. به طور کلی از این کنوانسیون به عنوان نقشه راهی برای حمل و نقل بین المللی استفاده می کنند و در آن وظایف و مسئولیت های تمامی مجریان حمل و نقلی بیان شده است که می تواند راهنمای جامعی برای شرکت های حمل و نقلی و دیگر افرادی که قصد فعالیت در این زمینه را دارند باشد.

کلام آخر

در این پست به بررسی دو کنوانسیون پرداختیم. قوانین بسیاری در این حوزه وجود دارد که نیاز است برای فعالیت های حمل و نقلی درباره آنها اطلاع داشته باشید.